پذیرش

می‌پذیرمت، آزاد و رها. 

قراری بر دیدارمان بوده است و عذر حضور می‌خواهی. البته که آنقدر عزیزی و نازنین که جز به لبخند پاسخ‌ات نخواهم داد، اما بعد که می‌روی، همه آن احساس‌های گونه‌گون که در من گذشته را دوباره بازمی‌نوازم در خود، تا بیشتر بدانم و بهتر، برای روزهای دیگر.

نبودن‌ات را، و رفتن‌ات را، می‌پذیرم آزاد و رها، چون بودن و ماندن‌ات، اگر سر ِ شادمانه زیستن دارم. 

می‌شود حضور ِ دیگری را به تقاضای کودکانه خواستن که: می‌خواهم، پس باش. چه می‌شود اما به دیگر سو؟ می‌آیی، نه با سه حضور بی دغدغه‌ات. کودکی مغموم و نگران و دور از صمیمیت ِ شادمانه، والدی عتاب‌گر و غرغر کنان، و بالغی درگیر.

چه خواهم صرفه برد از این بودنِ پاره پاره؟

نه. بودن‌ات را به تمام می‌خواهم. تا به تمام ِ وجود ِ سه‌گانه‌ام، حضورت را دریابم.

کوتاه اگر، به تمامی اما.